Sitarz: Oryginalność rodzi się w bólach

Zespół w trzech czwartych składający się z koszykarzy o wzroście przynajmniej 6 stóp i 6 cali wybrał się na defensywną rewolucję, prędzej jednak poprawiając to, co na początku sezonu zawodziło w ataku, aniżeli problemy w obronie. Te nie tylko z punktu widzenia konstrukcji składu i kontuzji przeszkadzają Raptors wygrywać mecze. A dokładnie po to Masai Ujiri do spółki z Nickiem Nursem stworzyli zespół wyjątkowy: wyjątkowo długi, mobilny, ale też młody, niedoświadczony.

Podstawy defensywnego systemu Raptors powinny być znane jeszcze z dogrywanej w Orlando drugiej części sezonu 2019/20. Wówczas Nurse odkrywał w playoffach smallball z Pascalem Siakamem na pozycji numer pięć. Czy to z Gasolem na środku w 2019 roku, czy właśnie z Siakamem przeciwko Memphis, w gruncie rzeczy chodziło i chodzi o obronę obręczy i wywieranie znaczącej presji na piłce.

Po pierwsze wierzymy w presję na kozłujących. […] Uważamy, że pozwolenie graczom na swobodne operowanie piłką mija się z celem. Chcemy być destruktywni. Myślę, że będziemy – powiedział Nick Nurse.

Raptors przyjmują tylko 23 rzuty spod własnej obręczy (świetne 9. miejsce). Wymuszają aż 16.6 starty (2. miejsce). Notują najlepszych w lidze blisko 20 tzw. deflections. Kontestują ponad 51 rzutów (9. miejsce). Dopuszczają rywali do tylko 11.6 rzutu w transition (2. miejsce). Znajdują się w czołówce wielu klasyfikacji, które świadczą o pewnym, najczęściej wysokim poziomie defensywnym. Powyższe komponenty zwykle są indykatorem co najmniej sprawnie funkcjonującego systemu, który w najgorszym razie pozostaje efektywny względem średniej ligowej. W przypadku Raptors z jednej strony potwierdzają zasadność strategii Nurse’a, z drugiej wręcz przeciwnie.