Kobe i Shaq w książkowym duecie!

Kontynuujemy współpracę z Wydawnictwem SQN i tym razem Szósty Gracz objął patronatem książki zawodników tworzących jeden z najlepszych duetów w historii NBA. Polską wersję “Mamba Mentality” autorstwa zdobywcy Oscara, który wspomina swoje lata gry w koszykówkę, a także reedycję (dla tych, którzy jeszcze nie mają) autobiografii analityka Inside the NBA, znanego też jako Most Dominant Ever.

„Kobe Bryant. Mentalność Mamby” i „Shaq bez cenzury” – obie pozycję są oczywiście obowiązkowe. Ich premiera odbędzie się 16 października, ale już teraz można zamawiać obie w przedsprzedaży: TUTAJ

Książka Kobiego jest również dostępna w specjalnym pakiecie, a w „Shaq bez cenzury” powinniście znaleźć mój wstęp, który miałem zaszczyt napisać tuż przed tym jak rozpoczęliśmy przygotowania do projektu SzóstyGracz.pl

Fragment książki „Kobe Bryant. Mentalność Mamby. Jak zwyciężać” 

Moje treningi były nieomal biblijne

Zacząłem dźwigać ciężary, kiedy miałem 17 lat i trafiłem do NBA. Nie było to nic wymyślnego, po prostu standardowe, sprawdzone podnoszenie ciężarów, koncentrujące się na wzmacnianiu jednej grupy mięśni w danym momencie. W trakcie całej mojej kariery, niezależnie od tego, czy trwał właśnie sezon, czy były wakacje, pracowałem na siłowni przez 90 minut w poniedziałki, wtorki, czwartki i piątki. Mówiąc, że podnosiłem ciężary, mam na myśli naprawdę ciężką pracę, taką, po której jest się wyczerpanym i nie czuje się rąk. A po takich ćwiczeniach szedłem do hali i ćwiczyłem rzuty.

Być może przez te wszystkie lata moja rutyna trochę się zmieniła, ale filozofia pozostała taka sama. Skoro coś działało w przypadku innych wybitnych koszykarzy przed tobą i działa również w twoim przypadku, po co to zmieniać i ulegać jakimś nowym kaprysom? Trzeba się trzymać tego, co działa, nawet jeśli jest to mało popularne. Treningi były zawsze przemyślane. Stanowiły kombinację obsesji i odpowiedzialności, której wymagało ode mnie życie pozasportowe.

Zawsze wychodziłem z założenia, że jeśli wcześnie rozpocznę dzień, będę mógł każdego dnia trenować więcej. Gdybym zaczynał o jedenastej, mógłbym spędzać kilka godzin w hali, potem przez parę kolejnych odpoczywać, wracać na parkiet około piątej i być tam do siódmej. Ale jeśli zaczynałbym o piątej rano i trenował do siódmej, mógłbym mieć drugi trening od jedenastej do drugiej po południu i potem jeszcze trzeci od szóstej do ósmej. Dzięki temu, że zaczynałem wcześniej, mogłem każdego dnia zafundować sobie dodatkowy trening. Latem oznaczało to kilka dodatkowych godzin spędzanych w hali. Jednocześnie to, że wcześnie zaczynałem, pomagało mi zachować równowagę pomiędzy życiem i koszykówką. Kiedy dzieci budziły się rano, byłem przy nich i nie miały pojęcia, że zdążyłem już wrócić z hali. Wieczorem mogłem kłaść je do łóżek, a potem iść na kolejny trening, nie odbierając im naszego wspólnego czasu.

Nie byłem gotów zrezygnować z koszykówki, ale nie chciałem też rezygnować z czasu spędzanego razem z rodziną. Podjąłem więc decyzję, że poświęcę sen – i tyle.

O książce: 

Kiedy grałem w koszykówkę, nie bałem się niczego

Po zakończeniu kariery zawodowego koszykarza Kobe Bryant zdecydował się podzielić z czytelnikami całą swoją wiedzą i rozumieniem gry, aby przedstawić źródła legendarnej „mentalności Mamby”. Przeżyj podróż w głąb jednego z najbardziej bystrych, analitycznych i kreatywnych umysłów świata sportu.

Po raz pierwszy Kobe w najdrobniejszych szczegółach zdradza kulisy swojego treningu, zarówno mentalnego, jak i fizycznego, który nie tylko pozwolił mu odnieść sukces, ale zagwarantował absolutną dominację na parkiecie. Z tej książki dowiesz się, jak Bryant przygotowywał się do spotkań z konkretnym przeciwnikiem, jak rozwijał swoją pasję do koszykówki i jak radził sobie z kontuzjami.

Kiedy dzieci budziły się rano, byłem przy nich i nie miały pojęcia, że zdążyłem już wrócić z hali. Wieczorem mogłem kłaść je do łóżek, a potem iść na kolejny trening, nie odbierając im naszego wspólnego czasu.

Połączenie narracji Bryanta ze zdjęciami Andrew D. Bernsteina sprawia, że Mentalność Mamby to wspaniała, wizualna podróż śladami jednego z najlepszych koszykarzy w historii NBA, ale i jednego z najwybitniejszych sportowców świata.

Fragment książki „Shaq bez cenzury”

Kiedy Kobe robił dziesięć kozłów między nogami, zanim w końcu podał, Del brał czas i krzyczał: „Podawaj tę cholerną piłkę!”, Kobe zaczynał pyskować, a Del sadzał go na ławce. To robiło wrażenie, aż w końcu któryś z kumpli Bussa pojawił się przy ławce w trakcie meczu, klepnął Dela w ramię i kazał mu wpuścić chłopaka z powrotem na boisko. Nie mam pojęcia, kto to był, ale czaił się gdzieś w okolicy naszej ławki i mówił trenerowi, co mamy robić, podczas gdy my próbowaliśmy wygrać z San Antonio.

Kibice skandowali: „Kobe! Kobe!” i Del Harris nie miał wyboru. Musiał wpuścić Kobego z powrotem.

Już wtedy wiedzieliśmy, że Kobe jest kimś wyjątkowym. Od początku było widać, że jest inny niż my wszyscy. Pamiętam pierwszy trening z jego udziałem. Wszedłem i zobaczyłem chudego dzieciaka ćwiczącego sztuczki rodem z And1 i koszykówki ulicznej: kozłowanie między nogami, noszenie piłki, dryblingi i tym podobne gówna. Eddie Jones i Nick Van Exel nabijali się z niego, a on nic sobie z tego nie robił i dalej ćwiczył. Pracował ciężej niż my wszyscy. Wtedy pomyślałem, że będą z niego ludzie.

Był bardzo młody i niedojrzały, ale jedno musicie wiedzieć: już wtedy można było przewidzieć, że będzie umiał robił wszystko, co robi dzisiaj. Siedzieliśmy kiedyś razem w autobusie i powiedział: „Zostanę kiedyś najlepszym strzelcem w Lakers, zdobędę pięć albo sześć tytułów mistrzowskich i będę najlepszym koszykarzem w całej NBA”. „Taa, jasne, na pewno” – odpowiedziałem, a on spojrzał na mnie i oznajmił: „Będę Willem Smithem NBA”.
Może chłopak tylko tak gadał, ale ciągle robił coś, żeby poprawić jakiś element swojej gry w koszykówkę. Niekiedy przychodziłem na trening wcześniej, na przykład o dziewiątej, żeby nad czymś dodatkowo popracować, Kobe już tam był od siódmej rano i trenował rzuty albo ćwiczył ruchy bez piłki. Wchodziłeś na halę i widziałeś, że porusza się tak, jakby dryblował i oddawał rzuty, tyle że wszystko bez piłki. Wtedy wydawało mi się to dziwne, ale dziś jestem pewien, że mu to pomogło.

Z początku dobrze się dogadywaliśmy. Nie spędzaliśmy razem dużo czasu – był cichym chłopakiem, za młodym, żeby chodzić do klubów. Nie znałem go zbyt dobrze, był skryty. Łączyło nas to, że pierwszy rok gry w Lakers był dla nas obu bardzo ciężki.
Nie mieliśmy w drużynie właściwych zawodników. Rozgrywającym był Nick Van Exel, zajęty gwiazdorzeniem. Widać było gołym okiem, że ten cichy koleś, Derek Fisher, prędzej czy później zajmie jego miejsce. Kiedy do tego w końcu doszło, Nickowi przestało zależeć. Eddie Jones, kolejny doświadczony zawodnik, który miał nam pomóc wygrywać, głównie oglądał się na Kobego. Dla wszystkich było jasne, że jego dni w LA dobiegają końca, a Kobe zajmie jego miejsce.

Jeśli słuchało się tego, co mówił Kobe, można było domyślić się, że planuje zostać liderem drużyny. Nie tak szybko, młody człowieku – pomyślałem.

O książce: 

Superman. Diesel. The Big Aristotle. Shaq Fu. The Big Daddy. The Big Shaqtus. Wilt Chamberneezy. The Real Deal. The Big Shamrock. Shaq.
216 cm wzrostu, 140 kg wagi, a do tego niesłychana koordynacja, siła, eksplozywność, nieustępliwość i… wesołkowatość. Oto cały Shaquille O’Neal – postać wszechstronna zarówno na boisku, gdy dominował nad przeciwnikami, jak i poza nim, kiedy nagrywał kawałki z topowymi raperami bądź grał główną rolę w filmach o superbohaterach i komediach.

W tej książce Shaq przedstawia najlepszą koszykarską ligę świata od kuchni, dzieląc się własnymi spostrzeżeniami i wyjaśniając kwestię konfliktu z Kobem Bryantem, tłumacząc powody rozstania z Los Angeles Lakers, opowiadając o reżimie treningowym Pata Rileya w Miami Heat i powodach ogromnych problemów z trafianiem wszelkich rzutów spoza „trumny”. Ale nie tylko.
Autobiografia największego dominatora parkietów NBA swoich czasów dostarcza wielu ciekawych, czasem również mocno osobistych, historii z życia „Diesela”. Nie brakuje w niej anegdot o tym, na co wydał pierwszy milion, co skłoniło go do zamontowania akwarium w samochodzie i jak z konta jego firmy „magicznie” zniknęły duże pieniądze.
Oto Shaq, gigant o wielkim sercu i jeszcze większym poczuciu humoru, jak zwykle nieszczędzący szczegółów i bezpośredni w tym, co mówi.