Dniówka: Game 7 w Houston. Chris Paul zagra na jednej nodze? KD znowu wymięknie?

LeBron James jeszcze nie wybiera się na wakacje, co oznacza, że mamy jeszcze kilkanaście dni spokoju jeśli chodzi o plotki, spekulacje i całe to szaleństwo, które będzie się wiązało z jego wolną agenturą. Obawiałem się, że to może nawet nieco przykryć Finały gdyby James w nich się nie znalazł. Ale skoro nawet tych Cleveland Cavaliers przepchnął do decydującej fazy walki o tytuł, może w lipcu zamiast szukać gwiazd, z którymi połączy siły, powinien przenieść się do zespołu mającego najsłabszy skład? Może powinien podnieść sobie poprzeczkę, ponownie udowadniając, że niezależnie od tego kto gra wokół niego, jego zespół zawsze wygra Wschód. Właśnie to jest obecnie jednym z głównych filarów tworzących legendę Króla.

Dobrze pamiętamy jak w Finałach 2015 największymi gwiazdami obok niego byli Matthew Dellavedova i Timofey Mozgov. Ale wtedy chociaż w drodze do Finałów miał trochę pomocy od grającego z urazem kolana Kyrie’go Irvinga (18.7 punktów), a też JR Smith i Tristan Thompson byli dużo lepsi niż obecnie. Jeszcze słabiej wyglądał skład Cavaliers w 2007 roku, kiedy LeBrona wpierali Zydrunas Ilgauskas, Larry Hughes, Drew Gooden i Daniel Gibson. Wtedy jednak mieli przynajmniej bardzo dobrą defensywę i byli czwartą najlepiej broniącą drużyną sezonu. Teraz natomiast tylko tankujący Phoenix Suns bronili gorzej od nich, a mimo to 33-letni James wprowadził do Finałów zespół z tymi zawodnikami. To zdecydowany numer jeden w kategorii najsłabszej drużyny, z którą zagra o tytuł i coraz bardziej ciekawe staje się pytanie jak słaby musiałby mieć skład, żeby nie był w stanie wygrać Wschodu? Dlatego w momencie gdy dołączy do młodych gwiazd w Philly, albo razem Paulem George’em przeniesie się do Los Angeles, nie będzie już tyle funu.

LeBron już jest w Finale, kto dzisiaj do niego dołączy?

Po raz czwarty ta sama para w ostatniej serii, czy może jednak obrońcy tytułu zostaną zatrzymani na Zachodzie?

Czas na Game 7 w Houston.

Rośnie legenda Klay’a Thompsona. Dwa mecze numer 6 w Finałach Zachodu, w których Warriors walczyli o przetrwanie i w obu to on uratował ich sezon. W 2016 w Oklahomie i teraz przed własną publicznością w pojedynku z Rockets. W sumie 20 trójek i 76 punktów.

Thompson rzadko wybija się na pierwszy plan w tych Warriors, bo nawet jak ma bardzo dobry mecz jak na otwarcie obecnej serii, to i tak największą gwiazdą jest przeważnie któryś z jego kolegów. Ale jak Klay już się przebije, to robi to w wielkim stylu. Albo rzuci rekordowe 37 punktów w jednej kwarcie, albo rozstrzela się na 60 w 29 minut, albo uratuje sezon drużyny w elimination game.

Jest jednym z najlepszych dystansowych strzelców w historii NBA, jest jednym z najlepszych two-way playerów w lidze, ale też gwiazdą bez ego, dlatego jest tak idealnym zawodnikiem dla Warriors. Dzięki temu też mogli w ogóle stworzyć ten gwiazdorski zespół. Klayowi nigdy nie przeszkadzało, że był tym drugim ze Splash Brothers i nie miał problemu, żeby jeszcze przesunąć się w hierarchii, przekonując Kevina Duranta do przyłączenia się do zespołu.

Nie domaga się większej liczby rzutów, bo świetnie zna swoją rolę w drużynie i tuż po przejściu KD przekonywał, że nie musi i nie będzie nic poświęcał. I rzeczywiście, w kolejnym sezonie nawet minimalnie poprawił swoją średnią punktów. Dopiero w tym roku jego cyferki nieco spadły, ale nie narzeka. Robi swoje, świetnie czując się w sytuacji w jakiej się znajduje. Korzysta z tego, że jest częścią tak silnej drużyny, że ma wiele otwartych pozycji na dystansie i nie musi sam kreować sobie ataku, a może lepiej rozłożyć energię na dwie strony parkietu. Dlatego chce w tym pozostać i jest skłonny zgodzić się na nieco mniejsze pieniądze, żeby pomóc drużynie utrzymać ten gwiazdorski skład. Jest wyluzowanym gościem, który żyje w swoim świecie i wydaje się mieć głęboko gdzieś to, co się dzieje wokół niego. Ten cały szum wokół Warriors. Po prostu cieszy się koszykówką.

Ma już dwa mistrzowskie pierścienie i mógłby teraz chcieć czegoś więcej pod względem indywidualnym. Sprawdzenia się w roli lidera, większych pieniędzy albo uwagi mediów. Dla niego jednak priorytetem pozostaje zespół i wygrywanie. Bo też pewnie świetnie zdaje sobie sprawę jak komfortowe ma tu warunki. Nie tylko, że gra koszykówkę w sposób jaki lubi, nie tylko zdobywa mistrzostwa, ale też nie musi martwić się odpowiedzialnością za wynik w każdym meczu. Może tworzyć swoją legendę w Game 6, może mieć swoje wielkie momenty, bo nikt nie oczekuje od niego, że będzie to powtarzał w każdym meczu. Nie musi. Przecież są też inni. Mało kto już pamięta, że w ostatnich dwóch meczach Finałów 2016 Elimination Game Klay się nie pojawił. On też wtedy zawiódł, trafił tylko 5/20 za trzy, ale to nie on był w centrum uwagi.

To też jest podwód, dla którego Durant przeniósł się właśnie tutaj. Dołączając do super drużyny ma po prostu łatwiej. Łatwiej zdobywać punkty, wygrywać i do tego odpowiedzialność się rozmywa. Jego słabsze mecze rzadziej stają się wielką historią, bo rzadziej kończą się porażkami, gdy ma do pomocy tak dobrych kolegów. A mimo że Durant ma wszystkie potrzebne warunki, żeby dominować i być wyraźnie drugim najlepszym zawodnikiem na świecie, potrzebuje takiej ochrony jaką zapewniają mu Warriors. W odróżnieniu od Thompsona, on nie potrafi mieć wszystkiego w dupie, przejmuje się hejterami i nieprzychylnymi komentarzami. Nawet mistrzostwo i nagroda MVP Finałów nie pomogły mu się od tego odciąć. A też nie zmieni tego jego nieustanne podśmiewanie się z blog boys w podcascie Billa Simmonsa. Wiemy, że Kevin się przejmuje. Ale mając wsparcie Warriors łatwiej uniknąć krytyki, gdy znowu wymięknie i nie stanie na wysokości zadania grając pod presją. Idealnym przykładem był Game 6. KD podobnie jak dwa lata temu, nie dorósł do momentu, ale teraz miał to szczęście, że Klay był po jego stronie.