Szósty Gracz Top100: #99 Dwight Howard

#100 Marcus Smart

Miejsce w 2016 roku: poza Top50

Osiem lat minęło od czasu, gdy poprowadził Orlando Magic do Finałów NBA; pięć lat od momentu, gdy otrzymał swoją trzecią statuetkę dla najlepszego obrońcy ligi i był drugi w głosowaniu na MVP. W 2013 roku Dwight Howard w naszym pierwszym rankingu był jeszcze w Top-10 graczy NBA, natomiast trzy lata tamu ostatni raz został wybrany do All-Star Game i All-NBA Team.

Czasy świetności Dwight ma już dawno za sobą. Ale nadal czuje się gwiazdą, uważa, że powinien odgrywać dużą rolę w zespole i dlatego był tak niezadowolony po ostatnich playoffach, gdy Mike Budenholzer trzymał go na ławce w decydujących momentach.

Niestety, wiek i kolejne kontuzje zrobiły swoje, odbierając mu dużo z jego dawnego atletyzmu. Howard nie jest już tym elitarnym defensorem, co kiedyś i rim-protektorem niemal nie do przejścia. Jedyne co mu zostało to siła fizyczna i to, że nadal potrafi dominować na tablicach. Ostatnio zanotował nawet najlepszy w karierze wskaźnik zbiórek (23.5%).

W ataku nie jest już takim zagrożeniem w pick-and-rollu, choć był efektywny (1.18 PPP), ale zamiast atakować kosz w ten sposób, dużo bardziej woli próbować swoich sił, grając tyłem do kosza. Według danych NBA.com, miał najwięcej post-up touches w lidze (średnio 8.0), ale w tego typu akcjach zdobywał tylko kiepskie 0.84 PPP. I ostatecznie z Dwightem na parkiecie Atlanta Hawks byli gorsi (NetRtg -2.0), niż gdy siedział on na ławce (0.7).

Teraz marzy mu się dodanie rzutu za trzy, czym tylko przypomina jak bardzo niepoważnym jest zawodnikiem i jak cały czas nie potrafi pogodzić się z rzeczywistością. A przez to też staje się problemem w szatni, dlatego Houston Rockets z ulgą pomachali mu na do widzenia, podczas gdy Hawks woleli przejąć fatalny kontrakt Milesa Plumlee niż trzymać Howarda u siebie.