Rzecz o piłce nożnej

Zawsze gdy przyznaję się do tego znajomym, sprawiają wrażenie zaskoczonych i nie wiedzą jak zareagować, bo znają mnie tylko od strony gościa, który dla koszykówki był gotów do poświęceń. Siedem długich lat uprawiałem sport, który w koszykarskim środowisku jest deprecjonowany przez swoją opieszałość, delikatność i brak szorstkiego grit & grind. Byłem lewonożny bocznym pomocnikiem i uwielbiałem Roberto Carlosa, bo jego lewe udo zagłady (vide Przemek Kujawiński) kopało piłkę z siłą, której bali się nawet najlepsi bramkarze na świecie (czyt. Fabien Barthez). Stąd też po wewnętrznej stronie drzwi mojej starej szuflady, którą zachowałem z sentymentu, nadal wiszą plakaty piłkarzy Realu Madryt i reprezentacji Brazylii. Niemal codziennie widzę obrazek Santiago Solariego przygotowującego się do strzału, gdy Michael Ballack desperacko walczy o miejsce dla swojej nogi.

Były mecze, w których moja drużyna dominowała. Były mecze, w których trener naciskał, bym biegał od obrony do ataku starając się złapać oddech w międzyczasie. Zdarzało się, że wymiotowałem po meczach z wycieńczenia. W polskiej piłce młodzieżowej rola pomocnika, który biega po flankach w dużej mierze sprowadza się do tego, że ma biegać. Biegałem więc kilkadziesiąt razy w przekroju całego meczu dystans kilkudziesięciu metrów. Wycieńczony, ale fizycznie mniej lub bardziej przygotowany do tego wysiłku. Byłem szybki (Maciek, Paweł Łakomski i Karol Wasiek – znacie historię), zajebiście szybki. Miałem niezłe dośrodkowanie, ale słaby strzał, dlatego w pierwszej kolejności zawsze myślałem o podaniu. Siedem lat, 4 czy 5 strzelonych goli. Nie jest to statystyka, którą lubię się chwalić. Wolę mówić o tym, że byłem… tak, zajebiście szybki. Hej, byłem też dobrym defensorem, ale tutaj – będę to powtarzał niestrudzenie – trener, którego z konkretnych przyczyn nazywaliśmy „tyranem”, nie doceniał moich umiejętności.