Old schoolowa podróż z Karnozaurem

Wakacje 2002. W zasadzie ich koniec, bo przełom sierpnia i września. Wkraczamy do liceum, kończąc gimnazjum, będąc zarazem kolejną porażką nowej reformy Ministerstwa Edukacji Narodowej. My – czyli ja, Ściera, Maro, Gregor i Sztylet. Z tej patologicznej szkoły wyróżniał nas fakt, że mieliśmy początkowo w dupie używki i ciągle stawialiśmy na basket. Gregor był zawsze w innej szkole, odkąd pamiętam, ale wychowała nas ta sama dzielnica. Na każdym szczeblu edukacji był gwiazdą koszykówki, dupy za nim szalały, kolesie respektowali za waleczny charakter. Podczas tych pamiętnych wakacji w 2002 roku gorący asfalt nigdy nas nie odstraszał, a my sami spędzaliśmy na Marakanie w zasadzie całe dnie, mając gdzieś obowiązki domowe. Liczyły się wybite palce, pokręcone kostki, seriale gier do 100 punktów, takie nasze „małe” finały. Dzisiaj wygląda to już zupełnie inaczej, wracamy do tamtych czasów głównie przy wódce, z taką małą nutką nostalgii.

Podczas tych pamiętnych wakacji kosiliśmy ludzi na asfalcie aż miło, mając już za sobą „kariery” w klubach za czasów młodzika, później kadeta. Tylko Gregor po ciężkich kontuzjach kostek i pleców chciał jeszcze wrócić do juniorskiego Śląska Wrocław. Ostatecznie zakończył swoje wojaże pod koniec liceum. Z jego rocznika (w zasadzie z naszego rocznika ’86) zawodowo grają już tylko trzy osoby – Mały, Stępniu i Płato. My, trochę samo grajki ulepieni ze pseudo szkoleniowej gliny, wśród osiedlowych legend staraliśmy się walczyć z każdym, mając gdzieś talent Suchara, który mógł być jednym z najlepszych PG w kraju (Koszarkowy rocznik ’84), ale ostatecznie pochłonęły go narkotyki. Szlachtę z kolei załatwiły kontuzje – dzisiaj jest managerem ekstraklasowego Śląska.