Stretch provision, czyli kolejny sposób, aby pozbyć się złego kontraktu

Wszyscy dobrze pamiętamy wakacje 2010, kiedy byliśmy świadkami jednego z najgorętszych offseason ostatnich lat. Jedna z teorii mówi, że w tamtym czasie drużyny były bardziej odważne w oferowaniu wysokich kontraktów, ponieważ wiadomo było, że NBA czeka wprowadzenie nowej umowy CBA, której częścią z pewnością będzie zapis o amnestii. Dlatego można było sobie pozwolić na przepłacenie wolnego agenta, mając to wyjście awaryjne, że będzie można łatwo się go pozbyć z salary cap jeśli taki kontrakt okaże się bardzo niewygodny. Tę teorię może potwierdzać fakt, że aż połowa z dotychczasowych 20 amnestiowanych kontraktów była podpisana właśnie w 2010. Chociażby $55 milionów za sześć lat dla Brendana Haywooda… Mark Cuban musiał od początku planować, że to będzie jego główny kandydat do amnestii.

Amnestia pozwoliła pozbyć się sporej liczby złych kontraktów w całej lidze, ale teraz ta opcja pozostała tylko nielicznym, poza tym, nie odnosi się ona do kontraktów podpisanych po lockoucie. A przecież wraz z wprowadzeniem nowych reguł w NBA nie zniknęli przepłaceni zawodnicy i niewygodne umowy. Widać zmiany na rynku, ale to jeszcze jest czas kiedy wszyscy uczą się funkcjonowania w nowych realiach, bo też niektóre zmiany – jak wyższe stawki luxury tax – wchodzą w życie dopiero od następnego sezonu. Dlatego też większą uwagę zwraca się teraz na podatek i generalni managerowi starają się rozsądniej wydawać pieniądze. NBA uczy się, że Monta Ellis nie jest zawodnikiem wartym $12mln rocznie, uczy się, że nie należy wydawać dużych gwarantowanych pieniędzy na zawodnika z poważnymi problemami zdrowotnymi jak Andrew Bynum, uczy się też, że nie należy przepłacać Brandona Jenningsa. GMowie są coraz mądrzejsi, ale…