[post_list name=”jazz”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

Śmieje się z nas, tak jak my śmiejemy się jego kontraktu. Kiedy tylko chce (duże „kiedy”), potrafi być mordercą w izolacjach, grając tyłem do kosza lub decydując się na stepbacki. W ten sposób mordował po kolei wszystkich wingmanów Toronto Raptors w serii I rundy, zdobywając w 12 meczach playoffów 21.2 punktów na skuteczności 53%, w tym 42% za trzy. W 283 posiadaniach w post-up (career-high) zdobywał 0.97 PPP, czyli dużo powyżej ligowej średniej 0.91. Kończył też penetracje na bardzo dobrym 48,3% i był jednym z najlepszych spot-up shooterów NBA, trzecim w ilości celnych rzutów za trzy z rogu, trafiając 45% prób. Jego 162 celne rzuty za trzy to najwięcej od sezonu 2007/08. Kłopot w tym, że Iso Joe nie zawsze się chce. Potrafi dosłownie przejść obok meczu, bo jest jednym z najwolniej biegających wingmanów ligi. Jego USG z ostatnich trzech sezonów jest już nieporównywalne (22.5) do czasów jego prime’u (26-28). Nie jest dobrym obrońcą, powinien zbierać lepiej przy swoim wzroście, ale mimo już 33 lat wciąż może być bronią jako trzecia-czwarta opcja w ataku lub go-to-guy w matchupie, który może zdominować swoim 203 cm i 110 kg wagi.

2013: Najlepszy clutch-shooter poprzedniego sezonu, trafił aż 8 z 9 rzutów w ostatnich 30 sekundach, gdy róznica punktów wynosiła +/- 3. Johnson po raz pierwszy w karierze zaliczył jednak PER poniżej 15 (14.1). Niedocenianym skillem w jego grze jest to w jaki sposób potrafi podawać piłkę – zwłaszcza do rogów – z wysokiego post. Choć nadal woli grać sam (43% na izolacje i post-up) niż funkcjonować jako snajper bez piłki (37% na spot-up i offscreen). W nadchodzącym sezonie tę drugą rolę będzie musiał pełnić częściej: w poprzednim trafił 37% za 3 w spot-up i aż 51.7% z gry w offscreen (Top15 ligi). Bardzo silny fizycznie, solidny obrońca, który nie przegrywa pojedynków w grze tyłem do kosza, ale jest pasywny, nie wymusza steali i ma coraz większe kłopoty z szybkością stóp w obronie 1-na-1.