[post_list name=”raptors”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

Lowry był największą indywidualną historią preseason. Przybył na camp o kilka kilogramów lżejszy i wyglądał fantastycznie. W trzech pierwszych meczach zdobywał średnio 30.3 punktów na skuteczności 68.3% z gry. Lowry dotychczas wyglądał jak pitbull, a dodatkowe kilogramy przez lata powodowały problemy z mięśniami nóg. Teraz widać w nim profesjonalistę, widać bicepsy. – Dowiedziałem się, że mam mięśnie brzucha – żartuje. Lowry spędził lato biegając po górach w Nevadzie. Zatrudnił dietetyka, poprawił odżywianie i skupił się przede wszystkim nie na treningach z piłką, ale poprawie kondycji. Lowry grał znakomicie przez pierwsze dwa miesiące sezonu 2014/15, a potem – mimo braku poważnych kontuzji – już nie przypominał tego samego gracza. Nie jest najlepiej technicznie wyszkolonym playmakerem – polega przede wszystkim na rzucie za trzy i naciskaniu tempa w kontrataku po swoich zbiórkach (9-ty na defensywnej desce wśród rozgrywających). Teraz postanowił zamienić trochę siły fizycznej na szybkość. Nie jest jeszcze pewne czy mniej kilogramów na pewno sprawi, że w dłuższym okresie grał będzie lepiej, ale był najlepszym graczem NBA w pierwszych dwóch tygodniach nowego „sezonu”.

2014: Ma za sobą najlepszy sezon w karierze, w którym był jednym z najlepszych rozgrywających ligi – Top5 pod względem PER (20.2). Po wcześniejszym słabym roku w Toronto, wreszcie spełnił pokładane w nim nadzieje. Pomógł poprowadzić Raptors do pierwszych od sześciu lat playoffów, w nich zdobywał średnio 21.1 punktów na mecz. W fazie zasadniczej zaliczał career-high 17.9 punktów, a także najlepsze w karierze 38% za trzy. Blisko połowę swoich rzutów oddawał zza łuku i był jednym z najskuteczniejszych na dystansie w sytuacjach catch-and-shoot (44.1%). Dużo gorzej wyglądały natomiast jego pull-upy (32.2% z gry). Bardzo efektywny w pick-and-rollu, według Synergy Top-25 ligi pod względem samej efektywności (0.9 PPP). Ponadto zanotował najlepsze w karierze 7.4 asysty (7m. w NBA) i równocześnie najniższy wskaźnik strat (9.6), będąc też w czołówce ligi ze stosunkiem 3.02 asyst do strat. W obronie nie był tak dobry jak wcześniej, a do tego często faulował – średnio 3.4 razy na mecz. W przeliczeniu PER-36 więcej przewinień od niego spośród podstawowych rozgrywających miał tylko Patrick Beverley.

2013: Sezon 2011/12 był jego najlepszym w karierze, ale stracił wtedy sporo meczów przez problemy zdrowotne, a po zakończeniu rozgrywek poprosił o wymianę, bo nie dogadywał się z Kevinem McHale’m w Houston. Trafił do Toronto, gdzie miał stać się liderem drużyny, ale to nie był dla niego równie udany sezon. W połowie sezonu stracił nawet pozycję w pierwszej piątce i odzyskał ją dopiero po transferze Jose Calderona. Lowry jest dobrym obrońcą i jednym z najlepszych zbierających wśród rozgrywających (9.3%). W zeszłym sezonie zanotował najlepszy w karierze wskaźnik asyst (33.6%), ale był mniej skuteczny w kończeniu akcji. Nadal dobrze radził sobie z piłką w pick-and-rollu (0.83 PPP), ale nie był już w ścisłym gronie najefektywniejszych w tym elemencie jak rok wcześniej. Dalej nie ma rzutu z półdystansu, ale też nie oddaje stamtąd rzutów: albo wchodzi pod kosz, albo decyduje się na rzut z dystansu. To sprawia, że ma potencjał bycia bardzo efektywną rzucającą jedynką. Zza łuku trafiał dobre 36.2% trójek, choć było to mniej niż w dwóch poprzednich latach. W roku kontraktowym może walczyć o swoje rzuty – co w trio z DeRozanem i Gay’em może stać się „pasjonującą” rywalizacją.