[post_list name=”bulls”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

Zerwany ACL i rozłąka z Big-3 Celtics zatrzymała jego karierę. Rondo jeszcze przed trzema laty miał fascynujące playoffy, ale już wtedy kwestionowano jego wartość. W jego głowie ma pełne prawo myśleć o sobie jak o jednym z 20 najbardziej utalentowanych graczy ligi. Jest tak mądry, do tego widzi na parkiecie więcej niż 99,5% zawodników NBA. W sezonie 2014/15 swoimi asystami kreował aż 30.4 punktów PER-48 (5. wynik w NBA). Był też 4. w zbiórkach defensywnych wśród rozgrywających. Nie umie jednak – cóż – rzucać. Ludzie wciąż przechodzą mu pod zasłoną i przez kontuzję kolana zatracił też tę małą część atletyzmu, która pozwalała mu odważniej i dynamiczniej penetrować i grać w polu trzech sekund. Czasem właśnie takie małe utraty atletyzmu mogą kompletnie burzyć kariery. Oglądamy to na przykładzie Rajona Rondo, gracza, który 9 lat swoim intelektem i przeglądem pola w ataku, przywrócił jednego z nas do NBA.

2014: Wrócił do gry dopiero w połowie stycznia 2014, czyli prawie rok po kontuzji kolana, a później był oszczędzany i opuszczał te mecze rozgrywane dzień po dniu. To był jego najgorszy sezon od czasów debiutanckich i był najbardziej minusowym zawodnikiem tankujących Celtics. Z nim na parkiecie Celtics byli aż o -10.7 punktów na 100 posiadań gorsi, a najgorzej było w obronie, gdzie Rondo często nie wyglądał na zainteresowanego i wydawał się być mało zaangażowany. Skupiał się na pewno na zbiórkach, mając najwyższy w karierze wskaźnik 18.4% na bronionej desce. W ataku nadal był jednym z najlepiej podających graczy NBA, zaliczając średnio 9.8 asyst, ale miał najgorsze w karierze 40.3% z gry. Jego wejścia pod kosz nie były tak skuteczne jak w poprzednich latach, a przede wszystkim oddawał znacznie więcej rzutów z dystansu. Sprawdzał swój jumpshot i miał w sumie 90 prób za trzy, czyli prawie tyle samo co łącznie przez dwa wcześniejsze sezony. Trafił jednak tylko 28.9% z nich.

2013: Jeden z najlepszych rozgrywających NBA, lider pod względem średniej asyst w dwóch poprzednich sezonach. Potrafi świetnie kreować swoich kolegów, fantastycznie podaje, chociaż czasami za bardzo dominuje piłkę. Jest jednym z najlepiej zbierających rozgrywających ligi (8.8%) i dobrym obrońcą (choć za często ryzykuje). Ale i tak najczęściej mówiąc o Rondo skupiamy się na jego rzucie, z którym ma problem od początku kariery. Jest skuteczny blisko kosza, ale zupełnie nie grozi rzutem za trzy (24% w poprzednim sezonie). Widać jednak postępy i w ostatnim sezonie spisywał się zaskakująco dobrze z odległości 5-6 metrów. Zaliczył tam 50.8%, co było czwartym najlepszym wynikiem przy min. 100 rzutach. Miał także najwyższą skuteczność na linii od swojego debiutanckiego sezonu (chociaż nadal kiepskie 64.5%). Teraz, wracając po operacji zerwanego ACL w prawym kolanie (z tego powodu opuści co najmniej pierwszy miesiąc sezonu), ma jeszcze więcej czasu, żeby popracować nad rzutem. A w sytuacji, gdy ma być postacią numer jeden w Bostonie, jego umiejętność kończenia akcji może okazać się kluczową sprawą. Już w zeszłym sezonie po odejściu Ray’a Allena jego rola wzrosła. Oddawał najwięcej rzutów w karierze (12.2) i miał najwyższy wskaźnik USG (21.7%), co przełożyło się na wyrównanie rekordu 13.7 punktów. Nadal jednak spośród starterów na jedynce, tylko Ricky Rubio i Kirk Hinrich zdobywali mniej punktów PER-36 od niego.

Gablotka: