Kolanowski: Najmniej znana legenda Celtics

Lada moment, bo już 11 lutego, kibice w Bostonie będą świadkami zastrzeżenia numeru 34, z jakim przez 15 sezonów występował w barwach Celtics Paul Pierce. Będzie to już 22. baner honorujący w ten sposób zawodnika w tym klubie, co jest oczywiście absolutnym rekordem ligi. Przeglądając dotychczasowe wycofane numery możemy trafić na jedno nazwisko, a właściwie pseudonim, który jest już dzisiaj dość zapomniany.

Na krótko przed startem mistrzowskiego sezonu Celtics, ich nowy nabytek, biały podkoszowy gracz, lubujący się w oryginalnych stylizacjach, został zapytany o to, dlaczego zdecydował się występować z dość nietypowym nr 66 na koszulce. Jego odpowiedź była szczera aż do bólu, aczkolwiek trudno się z nią nie zgodzić.

“Because all the other fucking numbers were taken here.”

Rozgrywki 2007/08 zbliżały się wielkimi krokami. Odpowiadającym na pytania dziennikarzy był Scot Pollard, jedna z barwniejszych postaci NBA poprzedniej dekady, ale z pewnością nie żadna gwiazda. Pamiętamy go jako rezerwowego centra kilku mocnych drużyn, m.in. Sacramento Kings oraz z niechlubnego “Hey kids, do drugs”.

Pollard nie odegrał zbyt znaczącej roli w Bostonie. Właściwie mało kto już dziś pamięta, że w ogóle był w składzie tamtej mistrzowskiej ekipy. W całej bogatej historii Celtics był po prostu jeszcze jednym zawodnikiem, który miał okazję grać w ich biało-zielonych barwach.

Rok 2008 był jednak szczególnym dla wszystkich bostońskich kibiców, stęsknionych za czasami świetności. Po 22 sezonach przerwy w końcu udało się wrócić na szczyt. Nie ma się co dziwić tej tęsknocie. W końcu nad zatoką Massachusetts niemal od zawsze były mistrzowskie tradycje.

Wszystko zaczęło się jeszcze w 1957 roku. To był ten pierwszy raz, kiedy Boston Celtics byli najlepsi w calej lidze.

To były bardzo zacięte finały. Nie brakowało w nich emocji, również tych poza sportowych. Na parkiecie było wszystko, czego możesz oczekiwać po walce o tytuł w zawodowej lidze. Przepełniona po brzegi hala Boston Garden, siódmy mecz, dwie dogrywki. Końcowy wynik 125:123 dla Celtics sprawił, że miejscowi kibice oszaleli z radości. To był też moment, w którym Celtics po raz pierwszy zrównali się popularnością w swoim mieście z hokejową drużyną Bruins.

Pudło Boba Pettita spod kosza w ostatniej sekundzie zaprzepaściło nadzieje St. Louis Hawks na doprowadzenie do trzeciej dogrywki. Wygraną Celtics zapewnili sobie chwilę wcześniej na linii rzutów wolnych. Wiesz kto przesądził o ich zwycięstwie? Kto dał bostońskim kibicom ich pierwszy mistrzowski baner w NBA?

Bob Cousy?

Bill Russell?

A może niepowstrzymany tego dnia Tommy Heinsohn, autor 37 punktów i 23 zbiórek?

W rzeczywistości tym, który postawił kropkę nad “i” był rezerwowy Jim Loscutoff. Znany też pod swoim bojowym pseudonimem “Jungle Jim”. Przez swoich kolegów z drużyny nazywany po prostu “Loscy”.

__________________________________

Chcesz czytać dalej?

Poniżej znajdziesz trzy różne opcje abonamentu. Zdecyduj się na jedną z nich, a w zamian otrzymasz pełny dostęp do wszystkich artykułów na naszej stronie. To dzięki Twojej pomocy portal jest wolny od reklam, a my możemy 24 godziny na dobę dostarczać Ci najświeższych wieści z NBA.

Dokładne informacje i instrukcja jak wygląda proces zakupu znajdują się na stronie FAQ

Jeśli nadal masz wątpliwości, zapraszamy do naszej sekcji z darmowymi artykułami, gdzie będziesz mógł przekonać się, że naprawdę warto.