Lata świetlne przed resztą NBA

Zmiażdżyliśmy ich na parkiecie i będziemy to robić przez lata dzięki temu, w jaki sposób zbudowaliśmy ten zespół. Jesteśmy lata świetlne, prawdopodobnie, przed każdym innym zespołem w NBA, jeśli chodzi o strukturę, planowanie i tego, jak podchodzimy do różnych rzeczy. Będziemy trudnym orzechem do zgryzienia dla reszty NBA przez długi czas.

Dziedzictwo Muhammada Aliego możecie znaleźć w każdym zakątku NBA. Tam, gdzie James Harden twierdzi, że jest najlepszym graczem w lidze. Tam gdzie panowie po sześćdziesiątce twierdzą, że nawet dzisiaj byliby w stanie ograć gwiazdy NBA. I tam, gdzie Dion Waiters chce być częścią najlepszego backcourtu w lidze. Znajdziecie je również w przytoczonych słowach właściciela Golden State Warriors Joe’a Lacoba.

O Alim wspominam trochę przy okazji, bo Maciek zdążył napisać o nim kilka słów w sobotę, zanim zdążyłem się jeszcze oderwać od poduszki, więc zamiast dzielić się z wami tym, jak ważną postacią był w moim rozwoju sportowego pismaka (Ali, nie Maciek, chociaż Maciek może trochę również), po prostu cały weekend spędziłem na przeczesywaniu przynajmniej kilkunastu książek na temat tamtej epoki, w których poświęcono mu choćby fragment. Mojej ulubionej sportowej epoki. Może dlatego, że nie mogłem jej oglądać, a jedynie o niej czytałem, więc jest dla mnie bardziej niczym grecka mitologia. Abebe Bikila biegnący na bosaka po olimpijskie złoto, Tommy Smith z wyciągniętą ku niebu ręką w czarnej rękawiczce i Muhammad Ali stojący nad Sonnym Listonem na najlepszym zdjęciu sportowym w historii. To wszystko w erze, kiedy telewizja zaczęła odkrywać potencjał sportowych zmagań, a sport zaczął odkrywać wielkie pieniądze.

To o Alim pisano najlepsze sportowe teksty wszech czasów i pisano ich tyle, że kiedy David Halberstam i Glenn Stout zbierali artykuły do opasłego tomu pod dumnym tytułem “The Best American Sports Writing of the Century”, jeden z rozdziałów poświecili tylko jemu. W tej samej książce znalazł się tylko jeden tekst poświęcony koszykówce i wcale nie dotyczył Michaela Jordana, a Bobby’ego Knighta. Nie dotyczył Jordana, bo ten wyznawał zasadę, że “republikanie też kupują buty”, więc swoją prawdziwą twarz trzymał skrywaną głęboko pod warstwą PR-owego makijażu. Po nim tej samej sztuki nauczyli się jego następcy. Po Alim odziedziczyli jedynie ten macho-swag, który chyba każdy mężczyzna choć raz w życiu chciałby móc okazać. Bo Ali nauczył nas, że możesz to zrobić, jeśli tylko poprzesz to potem czynami. Bo kiedy przed pierwszą walką z Sonnym Listonem puszył się jak paw i recytował swoje wierszyki, nikt nie traktował go poważnie. I jak napisał Norman Mailer:

Wyobraźmy sobie, że Clay wygra mistrzostwo świata wagi ciężkiej. Będzie to oznaczać, że każdy pyszałek na każdym rogu ulicy będzie mógł liczyć na to, że ktoś uwierzy w jego przechwałki. Ale jeśli padnie po pierwszym uderzeniu Listona, będzie żartem i zhańbi się na całe życie. Wygląda na to więc, że dźwiga na swoich ramionach godność nastolatków tego świata.

Muhammad Ali wygrał z Sonnym Listonem i zmienił historię sportu. 50 lat później więc, Joe Lacob, biały 60-latek, mógł spotkać się z dziennikarzem New York Timesa i twierdzić, że jego drużyna jest lata świetlne przed resztą ligi.