[post_list name=”mavs”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

Dżej Dżej ma za sobą swój najgorszy sezon od czasu, gdy przebił się do rotacji klubu NBA. Był minusowym graczem w ataku, co jest nieprawdopodobne, gdy mowa o kimś kto penetrował pod kosz aż 8.0 razy PER-48. Barea przestał być jednak 180-centymetrowym królem layupów typu „Jak on to zrobił?”. Z poziomu 57% przy obręczy spadł do 49% i kończył swoje penetracje na poniżej przeciętnym poziomie 42%. Nigdy nie był powyżej przeciętnym snajperem w akcjach pull-up, a już w ogóle przez ‚tik’ przy wyjściu w górę do rzutu był słabym catch-and-shooterem (35% w 13/14). Z zawodników, którzy oddali minimum 500 rzutów, tylko trzech rzucało gorzej niż jego 38,7% z gry. Nie może stracić swojej magii w polu trzech sekund przy arcytrudnych floaterach, w obronie zawsze był bowiem minusowy przez wzrost i krabie rączki.

2013: Floper i (sz)krab, który na zawsze pozostanie mini-legendą Finałów 2011 i niczym więcej niż dobrym backupem, strzelecko ukierunkowaną jedynką. Barea nie lubi pozbywać się piłki, ale lubi używać pick-and-rolli, aby rzucić ulubiony pull-up za trzy (29/98, 29.6%), albo zaatakować w lewo (preferuje) i kończyć akcje na fantastycznej jak na jego warunki skuteczności 57% przy obręczy. Nie ma nadzwyczajnej szybkości, ale jest bardzo silny i potrafi zmieniać kierunek ruchu z piłką. Gorzej jednak, gdy ma z tych pozycji podawać – w 74 meczach miał zaledwie 98 asyst na layupy lub dunki. W Minnesocie bywa też używany poza piłką, gdy ustawiany jest z Rubio lub Szwedem. Ma jednak nieoduczone ‚szarpnięcie’ przy rzucie, gdy wykonuje go w sytuacji catch-and-shoot (tylko 34.8% za 3 z rogów), dlatego dużo lepiej wychodzi mu to z kozła. Jedyny gracz NBA, który grając co najmniej 500 minut nie zablokował w zeszłym sezonie żadnego rzutu, ale jest zadziorą, dobrze rozumie pomoc i Timberwolves tracili o 1.0 pkt na 100 posiadań mniej z nim na parkiecie.