[post_list name=”nets”]

⌨ zaawansowane statystyki

Charakterystyka:

Jest kim jest, ale na skutek kontuzji w backcourcie Nuggets rozpoczął w sezonie 2013/14 career-high 78 meczów w pierwszej piątce i zaliczył najlepszy sezon w asystach (4.2 PER-36) od czterech lat. Trzeci sezon z rzędu ponad połowę jego prób z gry (56,9%) stanowiły trójki i trzeci sezon z rzędu trafiał na bardzo dobrym poziomie – 38.8%. W szczególności kocha rzucać z głębokich skrzydeł, ale trafiał też w rogach (44,7%). Poza asystami, zaliczył też progres w zbiórkach i z 4.6 PER-36 nie był już jednym z najgorszych w NBA. Pozostał za to minusowym obrońcą, z przeciętnym atletyzmem i wzrostem (193 cm). Nuggets z nim na parkiecie tracili 5.1 punktów na 100 posiadań więcej.

2013: Już 30-letni, niewysoki SG, który przychodził do NBA jako kandydat na atakującego rozgrywającego. Foye stał się spot-up shooterem specjalistą, którego nie można pozostawić bez krycia. Trafiał 41% rzutów za 3 w sezonie 2012/13, zaczynając w piątce 72 mecze dla Utah Jazz. Nie był to fluke, bo trafiał 38.6% w sezonie 2011/12 i wygląda na to, że w końcu określił swoją rolę w NBA. Poza trafianiem rzutów zza łuku nie przynosi jednak na parkiet żadnego dodatkowego drugiego skillu. Był drugim najgorzej zbierającym graczem NBA (3.3%) i oddawał rywalom 51.0% z gry broniąc w post-up wyższe od siebie dwójki. Jazz tracili z nim na parkiecie o 3.9 punktów na 100 posiadań więcej. W Denver ma szansę odtworzyć swoją rolę startera, dopóki Gallinari nie wróci po kontuzji i Shaw nie przesunie Chandlera do piątki. Grozi mu też zakopanie w rotacji za tercetem rozgrywających Lawson-Miller-Robinson, jeżeli nie będzie trafiał z dystansu na początku sezonu.